Rozdział 2

Do Wakefield dotarli chwilę przed południem. Michael o mało nie wypluł własnego kręgosłupa. Czuł się źle, a spotkanie z ciężko chorym przyjacielem wprowadzało go w coraz większe przygnębienie. Była jednak też ekscytacja. Nie widział Petera tyle lat, że miał ochotę frunąć do niego na skrzydłach.

Jego służący zastukał kołatką w dobrze znane Michaelowi drzwi. Ogromne brązowe 'wrota' widziały i odczuwały zabawy jakie urządzali sobie chłopcy, za nim na każdego zrzucono brzemię tytułu. To był szczęśliwy okres dla ich obu. Kochali się wtedy jak bracia, żaden z nich nawet nie podejrzewał, że pewnego dnia coś ich poróżni.

Michael wyprostował się, kiedy drzwi otworzyły się i stanęła w nich niska służąca. Wyglądała jakby była przerażona gośćmi. Michael miał ochotę ją odsunąć i bez żadnych wyjaśnień po prostu wejść.

-książę Markus, do hrabiego Wakefield -Misha zasępił się, gdy usłyszał tytuł jakim go zapowiedział służący. Wiedział oczywiście, że tym sposobem szybciej dostaną się do środka i nikomu nie trzeba będzie się tłumaczyć, ale nie znosił tego.

Służąca zaprosiła ich do środa, a łysawy kamerdyner, który wyrósł tuż przed Michaelem zaprowadził go do pokoju gościnnego, gdzie mógł zmyć z siebie zapach konia i tonę kurzu.

Co nie zmieniało faktu, że miał ochotę od razu pobiec do przyjaciela i się z nim przywitać.

Przy toaletce obmył twarz i dłonie. Nałożył na siebie czyste ubranie i z bladym uśmiechem wyszedł z komnaty. Ruszył korytarzem w stronę sypialni przyjaciela. Dobrze znał ten dom, nikt nie musiał go oprowadzać. Z zamkniętymi oczami trafiłby do każdego pomieszczenia, które by mu wskazano do odnalezienia.

Przed sypialnią przyjaciela stało dwóch mężczyzn. Michael stanął przed nimi i zmierzył ich wzrokiem. Górował nad nimi. Emanowała z niego siła, tytuł książęcy miał wypisany na twarzy. Nikt nawet nie podważał tego.

-książę Markus...

Oboje lekko się skłonili i otworzyli drzwi. Michael ledwo powstrzymał się od przewrócenia oczami. Tytuł...

Kiedy tylko przekroczył próg sypialni, odczuł wiszącą w niej śmierć. To nie zapowiadało nic dobrego.

Zbladł, gdy zobaczył przyjaciela leżącego na dużym łożu. Kiedyś potężny mężczyzna, teraz ginął pośród pościeli.

Michael chwiejnym krokiem ruszył w stronę łóżka. Nie przejmował się dziwnymi spojrzeniami ludzi przebywających wraz z chorym. Łzy stanęły mu w oczach. Musiał zagryźć mocno zęby, aby nie pozwolić wydobyć się im z moich oczu.

-Peter -wyszeptał i upadł tuż przy łóżku. Cały widok go przytłoczył, złamał. Nie mógł patrzeć na bezwładne ciało. Zamknął oczy i oparł czoło o łóżko.

-Michaelu, to ty... -podniósł głowę jak tylko usłyszał cichy głos przyjaciela.

-Peter... Mój Boże... dlaczego tak późno mnie wzywasz?

Peter Certhel hrabia Wakefield spojrzał na przyjaciela i lekko się uśmiechnął. Nie mógł uwierzyć, że zobaczył przyjaciela po tylu latach. Michael w ogóle się nie zmienił. Dla niego czas się zatrzymał, a dla Petera gnał jak opętały. To była kara, za to, że rozdzielił kochanków. Wiedział, że jedyną miłością jego przyjaciela była Catherine. Żona Petera też była zakochana w Markusie. On jednak był za mocno zapatrzony w siebie i dumny, aby oddać przeznaczoną mu kobietę przyjacielowi. Unieszczęśliwił w ten sposób trzy osoby. Jego żona do ostatnich chwil swojego życia kochała Markusa i to go chciała zobaczyć tuż przed śmiercią, nie Petera.

Musiał to wszystko naprawić. Spojrzał na przyjaciela.

-bo prędzej byś mi odmówił -wychrapał i machnął do osób przebywających w jego sypialni dając im w ten sposób znać, aby wyszli. Nikt nie kwestionował tego. W pospiechu opuścili pokój. Został tylko on i Markus i układ, który miał zawisnąć miedzy nimi.

-co się stało? -zdziwiony głos Michaela przywrócił jasność myślenia Petera. Musiał się skupić, bo od Markus zależało życie jego rodziny.

Bianka Certhel, córka Petera i Catherine leżała właśnie w swoim łóżku, miała zakaz wychodzenia ze swojej sypialni, dopóki ojciec jej nie wezwie. Denerwowała się, bo właśnie wolałaby przebywać przy umierającym ojcu, niż siedzieć tu zamkniętą.

Jej służąca przyszła przed chwilą informując ją, że jej ojciec ma gościa. Księcia Markusa, syna księcia Vincentego. Bianka często słyszała o starym przyjacielu ojca. Ponoć coś ich poróżniło, nigdy nie dociekała co. Oczywiście każdy znał książęcą rodzinę. Byli przecież najwyżej tytułowanymi ludźmi tuż po królu. Obecny książę Bradford miał syna, który za jakiś czas miał przestać być kawalerem i córkę, która była zaledwie o dwa lata starsza ode Bianki.

Wstała, gdy usłyszał pukanie. Martha wsunęła głowę do pokoju.

-panienko, ojciec panienkę wzywa... -Bianka w tym momencie poczułam przechodzące nieprzyjemne dreszcze. Coś było nie tak.

Rozdział 1

Był piękny słoneczny dzień. Tak przynajmniej myślał Michael wychodząc z swojego domu, jednak rzeczywistość była inna. Na dworze wiał wiatr i mimo promieni słonecznych, które za wszelką cenę chciały się przedrzeć przez chmury, było zimno.

Michael wsiadł do powozu i przymknął oczy. W pracy czekało go dużo pracy. Został mu tylko tydzień, krótki tydzień! Suknia ślubna Julii była w rozsypce, tak samo jak sam Michael. Czuł się strasznie roztrojony. Gdzieś z zakamarków jego podświadomości słyszał dziwny głos mówiący mu, żeby się przygotował... bo coś się stanie. Intuicja...

I tak w kolejny dzień ruszył do pracy z dziwnym odczuciem w brzuchu.

Bał się, że coś się stanie złego. Bał się, że coś dzieje się z jego rodzeństwem i rodzicami. Teraz nawet nie mógł się wyrwać, aby ich odwiedzić. Ten tydzień zapowiadał się dla niego na bardzo długi.

-Panie, czy wszystko dobrze? -Michael otrząsnął się ze swoim przemyśleń i zauważył, że ktoś stoi w otwartych drzwiach powozu. Nawet nie zauważył, że podjechali już pod jego pracownię.

-wszystko dobrze, Patryku -chłopak pokiwał tylko głowa i odsunął się robiąc w ten sposób przejście dla swojego pana. -niech mi nikt dziś nie przeszkadza.

Chłopak tylko kiwnął głową.

Michael zamknąwszy za sobą drzwi swojego gabinetu, oparł się o nie. Wszystko jego wnętrzności wywracały się do góry dnem. To tak jakby coś co ma się stać... zbliżało się wielkimi krokami.

*

To nie był najlepszy dzień dla Michaela. Siedział i wpatrywał się w białą suknie swojej kuzynki. Miał jeszcze tydzień, aby ją skończyć. Te trzy miesiące były zbyt krótkie.

Za tydzień miał być już w drodze do Bradford, wraz z przepiękną bialutką suknią ślubną Julii.

-panie, pilny list... -do jego pracowni wszedł George, jego osobisty służący i zarazem najlepszy przyjaciel.

-wejdź Greg -Michael uśmiechnął się do niego.

-Michaelu -powiedział trochę ciszej, pewnie bał się, aby nikt go nie usłyszał -z rana przybył goniec, ale ciebie już nie było.

-dobrze... -Michael wstał i podszedł do przyjaciela. Odebrał od niego list i zdziwił się, że na kopercie widnieje pieczęć Wakefield. Od bardzo dawna nie miał od niego żadnych wiadomości.

Z drżącymi dłońmi rozłamał pieczęć i otworzył list.

Z uśmiechem na twarzy zaczął czytać.

Upadł na kolana, nigdy się nie spodziewał, że jeśli dostanie wiadomość od przyjaciela... to nie będzie taka tragiczna.

-Michaelu -dłoń Grega wylądowała na ramieniu jego pana.

To był za mocny cios dla Michaela. Nie chciał dopuścić do siebie, że jego najlepszy przyjaciel, którego nie widział wiele lat, teraz umiera. Leżał na łożu śmierci, a on klęczał na posadzce w swoim gabinecie zamiast być już w drodze do Wakefield. Musiał się tam znaleźć jak najszybciej i za wszelką cenę.

-każ osiodłać konie... jedziemy do Wakefield.

*

To była długa i wyczerpująca podróż. Michael nie chciał się nigdzie zatrzymywać. Greg praktycznie zmusił swojego pana do zatrzymania się w przydrożnej gospodzie na noc.

Tej nocy Michaelem targały różnego rodzaju koszmary.

W jednym z nich umysł przywołał ostanie ich spotkanie, to wtedy pokłócili się na dobre. To był ślub Petera i Catherine. To był ten ostatni dzień, kiedy się widzieli. Michael był za bardzo dumny, aby przyznać się do swojego błędu i zazdrości. Bo tak był zazdrosny o piękną żonę Petera. Kobieta zawróciła mu w głowie, przez co zerwał wszystkie kontakty z przyjacielem. Teraz tego żałuje... nigdy nie powinien pozwalać sobie aż na tak dużo, a szczególnie na zakochanie się w żonie przyjaciela.

Michael odwrócił się na prawy bok i wpatrywał w małe okienko. Zawiódł wszystkich... zawiódł ojca, matkę, wuja i najlepszego przyjaciela. Nie powinien pozostawiam przyjaciela samego sobie po śmierci żony, to wtedy go najbardziej potrzebował. To wtedy powinien być przy nim.

Zawalił... był do niczego.

To nie rozdział

Witajcie moi kochani :)
Mam dość "ciężką" wiadomość... Robię sobie przerwę w pisaniu i od dzisiejszego dnia nie ukaże się ani jedno nowe opowiadanie mojego wykonania. Dokończę tylko trwające opowiadania i znikam na jakiś czas.
Została kwestia tego opowiadania. Nie zostało ono tak jakby nawet zaczęte, więc mogłabym sobie je odpuścić..
więc decyzja należy do was... czy chcecie abym kontynuowała to opowiadanie, ale... nie będzie żadnego harmonogramu dodawania rozdziałów. Rozdziały mogą się ukazywać raz na tydzień, raz na dwa tygodnie... a nawet raz na miesiąc, lub zawieszam to opowiadanie. Decyzja należy do was :)

Nie mniej, dziękuję wam za czytanie, komentowanie i wyświetlenia :D
jesteście wielcy, dziękuję :*
Mam nadzieję, ze mnie zrozumiecie 

Prolog

Parę lat wcześniej

Michael poprawił włosy opadające mu na twarz. Przeklinał człowieka, który uparł się, że w tym sezonie modne będą długie włosy u mężczyzn.
Rozejrzał się po sali w poszukiwaniu swojego najlepszego przyjaciela Petera, przyszłego hrabiego Wakefield. Mężczyzna jak zawsze podrywał debiutantki. Miał słabość do kobiet, a szczególnie tych młodziutkich.
Michael roześmiał się, gdy zobaczył, że tym razem to on został "obłapiany" przez Lady Anne, wdowę po Kapitanie Kawerhe.
Z uśmiechem na twarzy ruszył w stronę przyjaciela, aby go uratować, jednak zatrzymał się, gdy zobaczył, że oprócz Lady Anne, stoi tam piękna rudowłosa kobieta. To musiała być ta kobieta, o której mówił cały Londyn. Przyjechała prosto z Bostonu. Biedulka miała zostać żoną jego przyjaciela, bardzo jej współczuł. Wszyscy w około wiedzieli, że Peter nie stronił od kobiet i "używał" sobie na nich jak tylko mógł. Panienka z Bostonu trafiła w ramiona Casanovy.
-Michaelu... -Michael nawet nie zauważył, że dotarł do stojących w kącie ludzi.
-Peter -podał przyjacielowi dłoń, ale uśmiechnął się krzywo. -Lady Anne -skłonił się i ucałował jej dłoń. Posłał wdowie swój najbardziej uroczy uśmiech, kobieta zarumieniła się. -panienko...
-Catherine Kawehe -dziewczyna ukłoniła się
-książę... -Lady Anne uczepiła się ramienia Michaela. Skrzywił się, gdy tylko usłyszał przydomek, którym się do niego zwróciła.
Nie był księciem! jego ojciec był Księciem, jego wuj był księciem... jego kuzyn był księciem. On nim nie był!
-jaki książę? -próbował złagodzić ton jego wypowiedzi.
-Catherine, to jest książę Markus... syn księcia Vincentego -Michael zacisnął dłonie w pięści. Nienawidził tego... otwierał już usta, aby powiedzieć co o tym myśli, kiedy jego przyjaciel go uprzedził.
-książę? -zapytał śmiejąc się -Catherine to jest Michael, mój najlepszy przyjaciel -Peter uderzył Michaela w ramię.
-miło mi...

*

Obecnie

To nie był najlepszy dzień dla Michaela. Siedział i wpatrywał sie w białą suknie swojej kuzynki. Miał jeszcze tydzień, aby ją skończyć. Te trzy miesiące były zbyt krótkie.
Za tydzień miał być już w drodze do Bradford, wraz z przepiękną bialutką suknią ślubną Julii.
-panie, pilny list... -do jego pracowni wszedł George, jego osobisty służący i zarazem najleprzy przyjaciel.
-wejdź Greg -Michael uśmiechnął się do niego.
-Michaelu -powiedział trochę ciszej, pewnie bał się, aby nikt go nie usłyszał -z rana przybył goniec, ale ciebie już nie było.
-dobrze... -Michael wstał i podszedł do przyjaciela. Odebrał od niego list i zdziwił się, że na kopercie widnieje pieczęć  Wakefield. Od bardzo dawna nie miał od niego żadnych wiadomości.
Z drżącymi dłońmi rozłamał pieczęć i otworzył list.
Z uśmiechem na twarzy zaczął czytać.
Upadł na kolana, nigdy się nie spodziewał, że jeśli dostanie wiadomość od przyjaciela... to nie będzie taka tragiczna.

Wprowadzenie

Markus Berton hrabia Hertford i vive-hrabia Northampton, zwany Michaelem już dawno porzucił dworskie życie i przeniósł się na obrzeża Londynu, gdzie prowadzi swój mały sklepik ze swoimi projektami sukien i fraków dla arystokratycznej śmietanki, ale też dla przeciętnego ziemianina.

Nie chce w żadnym stopniu uczestniczyć w dworskim świecie, odrzuca więc wszelkie zaproszenia na przyjęcia. Przez to właśnie stracił najlepszego przyjaciela... który mimo zapewnień, że nigdy się nie odezwie, na łożu śmierci przepisuje Michaelowi, bardzo drogocenny skarb. Czy Michael będzie gotów poświęcić wszystko i przyjąć ten dar?

Komunikat!!!

Witajcie :)
Co do kolejnego opowiadania z tej serii... taaaa... nie wiem kiedy się ukaże. Miało być w styczniu, ale nie wyszło. Piszę w tym momencie 3 opowiadania i nie wyrobię z 4... sorry, ale mam też życie prywatne.
Nie mniej, nie więcej... 30 stycznia ukaże się albo wprowadzenie albo prolog... co jednak nie zwiastuje zaczęcia opowiadania.
Opowiadanie bd dodawane po ukończeniu Over a Precipice...
Za wszystko przepraszam :D
do zobaczyska :P

Epilog

Markus wszedł do rezydencji i automatycznie się zatrzymał. W holu panował taki ruch, że z dużym trudem mógł się przez niego przedrzeć.

Od kilku godzin, goście których zaprosili na ślub zaczęli się zjeżdżać. I tak zaczynało się tygodniowe świętowanie, które miało zakończyć się ślubem Markusa i Juli.

Wszędzie biegały dzieci, jedno z nich właśnie wbiegło w Markusa, brudząc przy tym jego garnitur.

Markus pokręcił głową. Teraz zastanawiał się po mu to wszystko było. Tak bardzo chciał cichy ślub, który teraz przerodził się w uroczystość sezonu.

-i po co mi to było? -zapytał się sam siebie

I wtedy ją zobaczył. Nie miał już wtedy wątpliwości. Robił to wszystko dla niej. Jeśli by miał spędzić tydzień w piekle, to by to zrobił.

Julia spojrzała na niego. Całe jego ciało się odprężyło. Już nie przeszkadzał mu tłum ludzi. Już go nie obchodziło, że co chwilę ktoś na niego wpadał. Liczyła się ona.

Markus skłonił się w jej kierunku, na co ona odpowiedziała szerokim uśmiechem i lekki rumieńcem.

Byłby głupcem jakby zrezygnował z niej i wrócił do armii. Nawet już mu nie przeszkadzało to, że kiedyś zostanie Księciem Bradford.

Ruszył w stronę schodów, które miały go zaprowadzić do ukochanej. Wtedy drzwi wejściowe znowu się otworzyły. Stanął w nich Michael z kobietą. Markus otworzył szeroko oczy i przystanął. Nie spodziewał się, że... przyprowadzi kogoś, przecież nie był zamężny.

Wtedy Michael zauważył i jego, przeprosił swoją towarzyszkę i ruszył w jego stronę.

Po minie kuzyna, Markus już wiedział że wdepnął w jakąś aferę, w którą wciągnie i jego.

Markus przejechał dłonią po włosach. Wiedział, że jeśli on poprosi jego o pomoc, nie będzie mógł mu odmówić.

-Markusie...

-Michaelu.

-mam problem, musisz mi pomóc.

KONIEC 

części II

******

sprawa organizacyjna

będzie następna część!! ale... planuję ją na -Styczeń 2016... okładkę możecie już obejrzeć po prawej stronie :D

zapraszam również na pierwszy rozdział "Jokera"

*******

dziękuję wam wszystkim za czytanie i komentowanie.

kocham was :*