Rozdział 1

Był piękny słoneczny dzień. Tak przynajmniej myślał Michael wychodząc z swojego domu, jednak rzeczywistość była inna. Na dworze wiał wiatr i mimo promieni słonecznych, które za wszelką cenę chciały się przedrzeć przez chmury, było zimno.

Michael wsiadł do powozu i przymknął oczy. W pracy czekało go dużo pracy. Został mu tylko tydzień, krótki tydzień! Suknia ślubna Julii była w rozsypce, tak samo jak sam Michael. Czuł się strasznie roztrojony. Gdzieś z zakamarków jego podświadomości słyszał dziwny głos mówiący mu, żeby się przygotował... bo coś się stanie. Intuicja...

I tak w kolejny dzień ruszył do pracy z dziwnym odczuciem w brzuchu.

Bał się, że coś się stanie złego. Bał się, że coś dzieje się z jego rodzeństwem i rodzicami. Teraz nawet nie mógł się wyrwać, aby ich odwiedzić. Ten tydzień zapowiadał się dla niego na bardzo długi.

-Panie, czy wszystko dobrze? -Michael otrząsnął się ze swoim przemyśleń i zauważył, że ktoś stoi w otwartych drzwiach powozu. Nawet nie zauważył, że podjechali już pod jego pracownię.

-wszystko dobrze, Patryku -chłopak pokiwał tylko głowa i odsunął się robiąc w ten sposób przejście dla swojego pana. -niech mi nikt dziś nie przeszkadza.

Chłopak tylko kiwnął głową.

Michael zamknąwszy za sobą drzwi swojego gabinetu, oparł się o nie. Wszystko jego wnętrzności wywracały się do góry dnem. To tak jakby coś co ma się stać... zbliżało się wielkimi krokami.

*

To nie był najlepszy dzień dla Michaela. Siedział i wpatrywał się w białą suknie swojej kuzynki. Miał jeszcze tydzień, aby ją skończyć. Te trzy miesiące były zbyt krótkie.

Za tydzień miał być już w drodze do Bradford, wraz z przepiękną bialutką suknią ślubną Julii.

-panie, pilny list... -do jego pracowni wszedł George, jego osobisty służący i zarazem najlepszy przyjaciel.

-wejdź Greg -Michael uśmiechnął się do niego.

-Michaelu -powiedział trochę ciszej, pewnie bał się, aby nikt go nie usłyszał -z rana przybył goniec, ale ciebie już nie było.

-dobrze... -Michael wstał i podszedł do przyjaciela. Odebrał od niego list i zdziwił się, że na kopercie widnieje pieczęć Wakefield. Od bardzo dawna nie miał od niego żadnych wiadomości.

Z drżącymi dłońmi rozłamał pieczęć i otworzył list.

Z uśmiechem na twarzy zaczął czytać.

Upadł na kolana, nigdy się nie spodziewał, że jeśli dostanie wiadomość od przyjaciela... to nie będzie taka tragiczna.

-Michaelu -dłoń Grega wylądowała na ramieniu jego pana.

To był za mocny cios dla Michaela. Nie chciał dopuścić do siebie, że jego najlepszy przyjaciel, którego nie widział wiele lat, teraz umiera. Leżał na łożu śmierci, a on klęczał na posadzce w swoim gabinecie zamiast być już w drodze do Wakefield. Musiał się tam znaleźć jak najszybciej i za wszelką cenę.

-każ osiodłać konie... jedziemy do Wakefield.

*

To była długa i wyczerpująca podróż. Michael nie chciał się nigdzie zatrzymywać. Greg praktycznie zmusił swojego pana do zatrzymania się w przydrożnej gospodzie na noc.

Tej nocy Michaelem targały różnego rodzaju koszmary.

W jednym z nich umysł przywołał ostanie ich spotkanie, to wtedy pokłócili się na dobre. To był ślub Petera i Catherine. To był ten ostatni dzień, kiedy się widzieli. Michael był za bardzo dumny, aby przyznać się do swojego błędu i zazdrości. Bo tak był zazdrosny o piękną żonę Petera. Kobieta zawróciła mu w głowie, przez co zerwał wszystkie kontakty z przyjacielem. Teraz tego żałuje... nigdy nie powinien pozwalać sobie aż na tak dużo, a szczególnie na zakochanie się w żonie przyjaciela.

Michael odwrócił się na prawy bok i wpatrywał w małe okienko. Zawiódł wszystkich... zawiódł ojca, matkę, wuja i najlepszego przyjaciela. Nie powinien pozostawiam przyjaciela samego sobie po śmierci żony, to wtedy go najbardziej potrzebował. To wtedy powinien być przy nim.

Zawalił... był do niczego.