Rozdział 25

obecnie

Markus z krzywą miną wcisnął się w mundur. Chciało mu się śmiać. Przecież dobrze wiedział, co będzie się działo na tym spotkaniu. Często uczestniczył w takich zebraniach. Wielu takich jak on chciało wrócić do służby. Zawsze kończyło się tym samym. Każdego odprawiano z kwitkiem. Tak pewnie też będzie z nim, albo przynajmniej taką miał nadzieję.

*

Wszedł do pomieszczenia, tak małego, że dziwił się że znalazło się w nim aż dwanaście osób.

-Markusie -najstarszy z nich przywitał się z nim. Reszta siedziała i wpatrywała się w niego. Cudownie.

-generale -Markus skłonił głowę, odłożył czapkę i usiadł na wyznaczonym miejscu.

-postanowiliśmy rozpatrzeć twoją prośbę.

Markus lekko się uśmiechnął. Postanowili rozpatrzeć jego prośbę, jakie to szlachetne.

-tak?

-postanowiliśmy, pozwolić wrócić ci na front, majorze.

Markus nie wiedział co ma odpowiedzieć. Tego się nie spodziewał.

Julia była zła. Siedziała w salonie i piła już chyba z piątą herbatę. Felicja mówiąc jej, że Markus postanowił wrócić do armii doprowadzała ją do szału. Przecież on nie mógł jej tego zrobić!

Wtedy usłyszała zatrzaskujące się drzwi. Odwróciła się w tamtą stronę i zobaczyła Markusa. Opierał się o laskę. Było to dla niej dziwne. Odkąd postawił tu nogi, nie używał jej. Teraz strasznie utykał na nogę. Jednak nie to przyciągnęło moją uwagę. Miał na sobie mundur! Wyglądał w nim tak, że Julia zapomniała jak się nazywa.

Wlepiła w niego wzrok. Nawet nie zauważyła kiedy do niej podszedł.

-Julio -wyszeptał.

Filiżanka, którą Julia trzymała w dłoni upadła na jej suknie.

-o Boże -jęknęła i szybko wstał.

-cieszę się, że wywołuję w tobie takie reakcję -uśmiechnął się

-jak ci poszło? -zapytała

-już wiesz?

-wszyscy wiedzą -odparła

-poszło mi tak jak powinno -uśmiechnął się

-kiedy wracasz?

-za kilka dni

Julia zacisnęła usta w prostą linię. Nie mogła uwierzyć, że on mówi o tym tak spokojnie. Przecież łamał jej serce!

-ale za nim to się stanie -Markus upadł przed nią na kolana -czy zechcesz zostać moją żoną?

To był cios dla Juli. Upadła na kanapę. To było coś czego się nie spodziewała.

-Julio -szepnął nachylając się nad nią.

-nie -odepchnęła go od siebie

-co?

-jak ty sobie to wyobrażasz?! -zapytała oburzona.

-no jak? Będziemy się kochać, aż śmierć nas nie rozłączy.

-śmierć? Rozumiem, aż nie zginiesz.

-nie rozumiem.

-jesteś chyba głupszy niż myślałam!

*

To chyba był jeden z tych najgorszych dni w życiu. Markus spakował kilka ubrań do kufra. Miał przecież spędzić tam kilka dni. Nawet nie wiedział co będzie robił po powrocie, ale na pewno nie mógł mieszkać tu. Myślał o tym aby przenieść się do Londynu i poczekać na jakąś odpowiednią kobietę. Która zechce zostać jego żoną.

Zacisnął dłonie. Nie chciał innej, chciał Julię.

Przy drzwiach stała jego matka.

-wracaj szybko -szepnęła przytulając go do siebie

-jestem dumny z ciebie, synu -Bradford przytulił syna. Markus był zdziwiony jego zachowaniem.

-wróć szybko, bracie! -krzyknęła Felicja.

Markus pokiwał głową w odpowiedzi. Miał już wychodzić, gdy na schodach pojawiła się Julia. Serce Markusa podeszło mu do gardła.

-a ze mną się nie pożegnasz? -zapytał schodząc delikatnie po schodach

Markus ominął ojca i podszedł do schodów. Nie patrząc na nikogo pochwycił Julię w ramiona.

-będę na ciebie czekać -szepnęła mu do ucha.

Nadzieja wróciła do Markusa.

-wyjdziesz za mnie? -zapytał szeptem, tak żeby nikt inny nie słyszał.

-oddasz to mojemu bratu? -odsunęła się i podała mu białą kopertę.

-oczywiście.