Rozdział 8

(Lady Aleksandra)

Julia jak tylko usłyszała zbliżające się głosy mężczyzn, schowała się w izbie stajennego. Nie miała ochoty, aby Bradford wiedział, że była tu z Markusem, sam na sam.

-co jest maleńka? -usłyszała delikatny głos Markusa. Wychyliła głowę za drzwi. Zobaczyła Markusa głaskającego Lenobie.

-a ty maleńki -zwrócił się do źrebaka -mam nadzieję, że nie odziedziczyłaś ochoty, zjadania moich ubrań -przerwał, a na jego usta wyszedł uśmiech. Taki cudowny uśmiech, że Julia przestała oddychać. -mam nadzieję, że kiedyś wybierzemy się na spacer -klepnął konia w szyję i wyszedł.

Julia wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana. Nie mogła dalej się przed tym bronić, nie mogła... ale musiała.

Przecież nie mogła sobie pozwolić na TO z księciem Markusem. Gołym okiem było widać, że jej nie znosi, a ona jego. To przez niego jej brat wybrał armię zamiast zostać z rodziną!

Codziennie modliła się, aby wrócił cały i zdrowy.

-musi wrócić -szepnęła sama do siebie.

Zdeterminowana wróciła do rezydencji. Przy drzwiach zobaczyła, Maje -osobistą służkę matki. Rozglądała się jakby czegoś szukała, gdy jej spojrzenie padło na Julie, na jej twarzy wyszedł uśmiech.

-panienko, pani matka szuka panienki -przysnęła na słowa służącej.

-coś się stało? -zapytała

-nie, tylko zjawiła się krawcowa z sukniami do przymiarki. Przyjechała prosto z Londynu, moja pani -Julia skrzywiła się. To była ostatnia rzecz o której marzyła w tym momencie.

Markus wstał tego ranka mało wypoczęty. Całą noc śnił o Juli, o jej delikatnej skórze, o smaku jej ciała. To było nie dorzeczne! Nie miał prawa nawet wspomnieć o niej w myślach. Przecież była siostra jego najlepszego przyjaciela i córką Milforda. Za bardzo ich ceni, aby robić takie rzeczy. Co on wczoraj zrobił?! Teraz za to powinno go się powiesić!

Miał tyle problemów na głowie, że nawet nie chciał wychodzić z łóżka, ale musiał porozmawiać z matką o Aleksandrze. Prawdopodobnie zjawi się jutro na balu, a Markus nie miał najmniejszej ochoty oglądać jej osoby. Może uda się mu jakoś wykręcić się od pójścia na bal do Milfordów.

Ubrał się i zszedł na dół. Usłyszał głos matki w saloniku, więc tam się udał.

Przystanął przy drzwiach i mocno zacisnął pięści. Tego się nie spodziewał. Wszędzie by rozpoznał te ciemne kręcone włosy!

-Alexa -wymamrotał. Jak na zawołanie, kobieta siedząca do niego tyłem odwróciła się. Wiedział dobrze, ze go nie usłyszała, ale ona zawsze potrafiła wyczuć jego obecność.

Uśmiechnęła się, nawet uśmiech się jej nie zmienił. Nagła fala gorąca przeszyła jego ciało. Nie inaczej, zawsze jego ciało tak na nią reagowało. Mimo upływu lat i zranionego serca, dalej tak było. Musiał się jakoś uspokoić.

Nawet nie pomyślał, że uda mu się to tak szybko. Wystarczyło zobaczyć, że dłoń Alexy spoczywa na dłoniach Juli. „Jakim prawem ona trzyma moją Julie za dłonie?!”

W tym momencie miał ochotę ją zabić.

-Markusie -usłyszał głos babki. Odwrócił wzrok w kierunku hrabiny Bronxton. Po śmierci hrabiego jego żona za zgodą Bradforda przyjęła tytuł po zmarłym mężu.

-babciu -wyszeptał podchodząc do starszej kobiety. Przytulił się do niej. Po śmierci męża bardzo się zmieniła. Była taka ciepła...

Gdy się już uwolnił z ramion banki, zwrócił się w stronę swojego koszmaru.

-Lady Aleksandro -wymamrotał całując ją w dłoń. Nie mógł uwierzyć, że kiedyś go tyle z nią łączyło, a teraz tyle samo dzieli. Miał ochotę się roześmiać, ale wiedział że to nie pora i miejsce.

Uśmiechnął się jednak pod nosem, gdy odkrył, że jednak jego ciało nie reagował tak jak kiedyś. Zawsze przy dotyku jej ciała, przechodziły po nim elektryczne impulsy, a teraz poczuł tylko chłód jej skóry. Odkrył, że to osoba obok niej działa na niego dość niebezpiecznie. Czuł na sobie jej palące spojrzenie.

-Julio -wyszeptał biorą jej maleńka dłoń w swoją. O tak to było to. Przyjemny dreszcz przeszedł jego ciało. Spojrzał na nią. Zarumieniła się, uśmiechnął się wyszczerzając przy tym zęby. I tak naprawdę zaczęło mu się to podobać.

Spojrzał ukradkiem na Alexę, przyglądała się im się z morderczym wzrokiem. To było bardzo zabawne.

-witaj książę -usłyszał delikatny głos Juli, który przeszedł po jego całym ciele i ulokował się w nie odpowiednim miejscu. musiał jak najszybciej się od niej oddalić.

-mamo -podszedł do matki i mocno ją przytulił. Od kiedy wrócił miał ochotę trzymać ją wiecznie w ramionach.

-ciociu Anne Marie -ukłonił się -Milfordzie -podał dłoń przyjacielowi ojca -ojcze -skłonił się i usiadł jak najdalej Alexy. Zapadała grobowa cisza.

„No to narobiłem... -powiedział sam do siebie”